Twitteren is voor oude mensen

Een dezer dagen heb ik de onuitsprekelijke eer om te mogen spreken op een onderwijscongres, in dit geval de conferentie voor Onderwijsvernieuwing en ICT. Ik mag de aanwezigen laten kennismaken met de wereld van Twitter, en wat we daarmee in het onderwijs zouden kunnen doen.
Verbazingwekkend trouwens, dat een redelijk bejaard persoon als ik ( 56 ) iets jongs mag gaan uitleggen aan andere redelijk bejaarde personen. Deze laatste opmerking plaats ik op het gevaar af congresbezoekers tegen de rollators te schoppen, want wat mij elke keer weer opvalt op zo'n congres waar wij iets uitdenken voor jongeren, is de nadrukkelijke afwezigheid van die jongeren zelf.

Op foto's van onderwijscongressen zie je in het algemeen een groot aantal grijze, typische docentenkoppen, die allemaal gebiologeerd naar een spreker staren of andere nuttige zaken doen. Zo'n congres is dan ook een enorm uitje in de eindeloos grauwe steppe van de onderwijspraktijk. We leren er over digiborden, over electronische leeromgevingen, over de wonderen van het mobieltje, over leerlingvolgsystemen, we krijgen gratis balpennen en muismatjes, we doen aan alle prijsvragen mee want we winnen toch nooit wat, we zijn in een jolige stemming die in het avondprogramma tot ongekende hoogte zal stijgen, en en passant mag de hogere klasse binnen de de opleidingscentra: de managementlaag dus, zich laven aan de zegeningen van het competentiegerichtenonderwijs, die onderwijsvernieuwing waar iedereen van hoog tot laag inmiddels de buik van vol heeft maar dat nog niet hardop durft te zeggen, want dat is ook zo sneu voor de vele onderwijsadviesbureaus, educatieve uitgeverijen, beleidsmakers en andere lieden die de lakens uitdelen.

Maar nogmaals: de leerling zie je nauwelijks. Nu schijnen er bij dit congres wel aardig wat uit de kast te worden getrokken, zodat wij onderwijsdeskundigen hen ook eens in het echt kunnen bewonderen.
Wat doet nu zo'n leerling de hele dag, behalve een beetje competentiegericht msn-nen en z'n eigen leervraag bepalen?
Wel, ik zou natuurlijk graag zien, dat zo'n leerling de hele dag - basebalpetje op, onderuitgezakt kauwgum kauwend in dikke jas met bontkraag, - gaat zitten twitteren. Daar gaat mijn presentatie namelijk over. Maar dat zal niet gebeuren. Leerlingen twitteren nog niet echt. Twitter is "voor de ouwe meuk", voor ons dus, de bezoekers van dit congres. Net zoals email voor stokoude mensen is. Twitteren is een soort bellen met een mobieltje waar nog een antenne op zit. Je loopt voor paal. En als een puber èrgens gevoelig voor is, dan is het wel de angst om voor paal te staan bij zijn of haar leeftijdgenoten.

Waarom dan toch een presentatie over "Twitter voor digibeten?". Zijn we dan nog digibeet, en zijn we dan zo oud? Het antwoord op beide vragen is volmondig "Ja!". Vergeleken bij onze doelgroep zijn we als inboorlingen die op een ict-beurs gedumpt worden, en qua leeftijd is alles wat boven de dertig is voor een jongere stokoud. Dat verschil, in leeftijd en in kennis, dat gaan wij dus nooit inhalen. We leren een beetje brabbelen, misschien wel in 140 tekens, we krijgen een klein beetje ict-kennis, maar onze jongeren weten altijd meer en weten het altijd sneller.

En toch twitteren ze niet. Nog niet. Maar dat gaat komen. Zodra ze allemaal een mobieltje hebben met internet, dan gaan ze los. Zodra ze zien dat leeftijdgenoten overstag gaan, gaat het beginnen. Zodra Lady Gaga nog meer gaat twitteren dan ze nu al doet, is het hek van de dam. "Ik zit nu in de les bij @Bijlsma (=edublogger @Wauwel). Die ouwe heeft het over twitter. Vèt aandoenlijk man!".
Het is dus wel handig om even het krijtstof van ons geruite jasje te kloppen, en te weten wat onze jongeren straks allemaal met twitter kunnen doen. Alle digibeten zijn dus uitgenodigd. Misschien zijn we na afloop een beetje minder beet en een beetje meer digi. Please RT! ( en wat dat laatste betekent, dat hoor je wel tijdens de presentatie.